Στις 6 Απριλίου 2012, ημέρα Παρασκευή, το Κόμμα “Εθνική Ελληνική Μειονότητα για το Μέλλον” πραγματοποίησε μία λιτή αλλά συγκινητική εκδήλωση, προκειμένου να τιμήσει την κυρία Ερμιόνη Μπρίγκου από τη Χιμάρα, για την επί 71 έτη διαφύλαξη των μνημάτων Ελλήνων πεσόντων στρατιωτών του Ελληνο-ιταλικού πολέμου 1940 – ΄41 από την ίδια και την οικογένεια της.
Η σεμνή τελετή έλαβε χώρα στο κτήμα της κας Μπρίγκου όπου είναι ενταφιασμένοι οι έξι Έλληνες φαντάροι που έπεσαν μαχόμενοι εκεί από ιταλική οβίδα και στο σημείο όπου υπάρχει το μνημείο με τα ονόματα τους, με αφορμή την 71η επέτειο της έναρξης της αναγκαστικής οπισθοχώρησης του Ελληνικού Στρατού από το μέτωπο της Βορείου Ηπείρου.
Αφού τελέστηκε τρισάγιο στη μνήμη των υπέρ πίστεως και πατρίδος πεσόντων στρατιωτών, το λόγο πήρε το μέλος του προεδρείου της ΕΕΜΜ Μόντης Κολίλας ο οποίος είπε τα εξης:
« Αγαπητοί συμπατριώτες και συμπατριώτισσες, φίλες και φίλοι.
Σήμερα συμπληρώνονται 71 χρόνια από την ημέρα που η ναζιστική Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα, με την επίθεση που εξαπέλυσε από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα.
Εκεί ψηλά στα οχυρά Ρούπελ της Μακεδονίας ο Ελληνικός Στρατός έλεγε το δεύτερο ΟΧΙ στις δυνάμεις του Άξονα, αφού ήδη από την 28η Οκτωβρίου του 1940 πολεμούσε ενάντια στη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι την οποία και είχε ταπεινώσει στα βουνά της Πίνδου και της Βορείου Ηπείρου.
Γιατί τότε η μικρή αλλά περήφανη Ελλάδα επί πέντε μήνες είχε καταφέρει όχι μόνο να αποκρούσει την ιταλική επίθεση αλλά να περάσει στην αντεπίθεση και να απελευθερώσει αρχικά την Κορυτσά στις 22 Νοεμβρίου και έπειτα το μήνα Δεκέμβριο, τους Άγιους Σαράντα,
το Αργυρόκαστρο και τέλος τη Χιμάρα, γράφοντας το Έπος του 1940 – ΄41.
Στις 6 Απριλίου όμως του 1941 η Γερμανία του Χίτλερ έσπευσε σε βοήθεια της ομοϊδεάτισσας της Ιταλίας προκειμένου να αποτρέψει τη γελοιοποίηση της, χτυπώντας πισώπλατα την πατρίδα μας. Δυστυχώς για την Ελλάδα ήταν αδύνατον να μπορέσει να τα βάλει με δύο αυτοκρατορίες και η παράλληλη επίθεση των Γερμανών ανάγκασε τους Έλληνες Στρατιώτες να αποχωρήσουν με πόνο ψυχής από τα χώματα αυτά που είχαν ποτιστεί από το αίμα τους και το αίμα των συντρόφων τους.
Η 6η Απριλίου του ΄41 σήμανε την αναγκαστική οπισθοχώρηση του Ελληνικού Στρατού από τα μέρη όπου λίγους μήνες πριν είχε γνωρίσει αποθεωτική υποδοχή ως απελευθερωτής, με την υπόσχεση ότι θα επέστρεφε και πάλι.
Όμως δεν ήταν και λίγοι οι Έλληνες Στρατιώτες που δεν αποχώρησαν ποτέ από εδώ. Ήταν οι Στρατιώτες που έμειναν για πάντα εδώ, τους οποίους αγκάλιασε αιώνια η βορειοηπειρωτική γη για να θυμίζουν ένα χρέος.
[[wysiwyg_imageupload:228:]]Εδώ στη Χιμάρα, εκατοντάδες ήταν της Ελλάδος τα παιδιά που έπεσαν ηρωικά μαχόμενα πάνω στα υψώματα του Σκουταρά στις φονικές μάχες που δόθηκαν εκεί.
Όμως και εδώ, στο σημείο που στεκόμαστε αυτή τη στιγμή, άφησαν στις αρχές Απριλίου την τελευταία τους πνοή υπέρ πίστεως και πατρίδος έξι Έλληνες Στρατιώτες: οι Παναγιώτης Αλογογιάννης από Καμάρι Κορινθίας, Νικόλαος Κτημαδάκης από Ηράκλειο Κρήτης, Ανδρέας Προβατάς από Άγραφους Κέρκυρας, Ματθαίος Λαγός από Πόρο Τροιζηνίας, Δημήτριος Σελάς από Κοντόσταυλο Κορινθίας, και ο Κέρκης του οποίου δεν σώζονται περισσότερα στοιχεία για την ταυτότητα του.
Όλο αυτό το διάστημα του ελληνο-ιταλικού πολέμου ο Ιωάννης Μπρίγκος, που ήταν οδηγός σε οχήματα του Ελληνικού Στρατού, προσέφερε την οικία του ως κατάλυμα στους Έλληνες αξιωματικούς και τους οπλίτες. Έμελλε όμως να προσφέρει και ένα τμήμα του κτήματος του που βρισκόμαστε τώρα, ως αιώνια κατοικία για αυτά τα έξι παλικάρια.
Για την εθνική του δράση όμως ο ίδιος και η οικογένεια του πλήρωσαν βαρύ τίμημα στη συνέχεια τόσο από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς όσο και από το κομουνιστικό καθεστώς που επιβλήθηκε στη συνέχεια για μισό αιώνα στην Αλβανία.
Όπως όλοι γνωρίζουμε η Ελλάδα σήμερα δέχεται από τους ίδιους θύτες έναν άλλο ύπουλο πόλεμο οικονομικό αυτή τη φορά. Όμως δεν πρέπει να παραλείψουμε και τις ειδικότερες προκλήσεις που δέχεται η κοινότητα μας, ο Ελληνισμός της Χιμάρας, με τελευταία τη διάρρηξη του κεντρικού μας Ιερού Ναού των Αγίων Πάντων και την κλοπή εικόνων του, μία πράξη που προσβάλει άμεσα το θρησκευτικό μας συναίσθημα.
Ένα από τα ιδιαίτερα στοιχεία όμως που μπορούμε να προτάξουμε σαν έθνος είναι η διατήρηση της ιστορικής μας μνήμης η οποία πρέπει να αποτελεί τον οδηγό μας στις δύσκολες εποχές.
Γι’ αυτό λοιπόν συγκεντρωθήκαμε εδώ σήμερα ώστε να τιμήσουμε τη ζωντανή ιστορία του έπους του ΄40. Να τιμήσουμε το μέλος της οικογένειας που φιλοξένησε τα παιδιά της Ελλάδος και έζησε τις συγκλονιστικές εκείνες μέρες του Ελληνο-ιταλικού Πολέμου. Να τιμήσουμε, ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης, τη γυναίκα που για δεκαετίες διαφύλλατε με μυστικότητα και κίνδυνο της ζωής της τα μνήματα των έξι Ελλήνων Στρατιωτών, την Ερμιόνη Μπρίγκου.
Βέβαια το πρόσωπο αυτό έπρεπε πρώτα να το τιμήσουν άλλοι θεσμοί πιο ισχυροί, με πρώτο και καλύτερο το ελληνικό Υπουργείο Εθνικής Αμύνης ή το Εξωτερικών ή οποιοσδήποτε τέλος πάντων αντιπροσωπευτικός φορέας της μητέρας πατρίδος. Ποτέ δεν είναι όμως αργά, ας ελπίσουμε ότι η σημερινή ταπεινή μας εκδήλωση θα αποτελέσει το έναυσμα για κάτι
ανάλογο.
Θα ήταν παράλειψη όμως να μην αναγνωρίζαμε την συμβολή της Νεολαίας της Ομόνοιας η οποία πριν από δέκα περίπου χρόνια έστησε αυτό εδώ το μνημείο που θυμίζει την θυσία των έξι παλικαριών αλλά και την αιώνια φιλοξενία της οικογένειας της Ερμιόνης Μπρίγκου.
Στο σημείο αυτό καλώ τον πρόεδρο του κόμματος των Ελλήνων, της “Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας για το Μέλλον” που διοργανώνει τη σημερινή εκδήλωση, κύριο Χρήστο Κίτσιο, να αποδώσει την τιμητική πλακέτα στην κυρία Ερμιόνη».
[[wysiwyg_imageupload:229:]]Πράγματι εκείνη τη στιγμή ο κ. Κίτσιος παρέδωσε στην ηλικιωμένη Χιμαριώτισσα την τιμητική πλακέτα που έγραφε:
«Από το κόμμα “Εθνική Ελληνική Μειονότητα για το Μέλλον” στην Ερμιόνη Μπρίγκου, ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη διαφύλαξη των μνημάτων των έξι Ελλήνων πεσόντων στρατιωτών του Ελληνο-ιταλικού Πολέμου 1940 – 1941, στο κτήμα της οικογένειας της, με αφορμή την 71η επέτειο της αναγκαστικής οπισθοχώρησης του Ελληνικού Στρατού.
Χιμάρα 6 Απριλίου 2012
Το Προεδρείο και το Εθνικό Συμβούλιο Ο Πρόεδρος του κόμματος
του κόμματος ΕΕΜΜ – MEGA Χρήστος Κίτσιος»
Η κα Μπρίγκου εμφανώς συγκινημένη, μίλησε για τα παλικάρια που έπεσαν ηρωικά στο κτήμα της οικογένειας της και αφού ευχαρίστησε τους ανθρώπους της ΕΕΜΜ για την τιμή που της έκαναν, τόνισε ότι αυτή η βράβευση ήταν το πολυτιμότερο δώρο που έχει δεχθεί ποτέ.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε όταν οι παρεβρισκόμενοι έψαλλαν τον ελληνικό εθνικό ύμνο, ενώ στη συνέχεια η κυρία Ερμιόνη τους κάλεσε όλους σπίτι της για να τους παραθέσει κεράσματα.
